Van vrijdag 15 juni ben ik terug in ons Belgenlandje, maar wat mis ik Zuid-Afrika al zo. De laatste weken heb ik nog verschillende leuke dingen gedaan om afscheid te nemen van dit prachtig land en de vele vrienden die ik hier gemaakt hebt. Maar het is niet het einde, ik zie heel veel internationale studenten terug en ga zeker binnen 2 of 3 jaar nog eens op reis naar Zuid-Afrika. Deze ervaring zit diep in mijn hart.
Een paar activiteiten die ik de laatste weken heb gedaan zijn volgende.
Toen mijn bachelorproef af was ben ik nog eens in het weekend naar Pilanesberg geweest samen met Sylvain. Iedereen begon met zijn examens, maar aangezien hij ook zijn stage doet, had hij ook tijd vrij. Nu had ik zoveel geluk. Opeens toen we met de auto de bocht indraaiden zag ik een gevlekte lange staart. Ik moest echt mijn adem inhouden zodat ik niet zou gillen van blijheid. De luipaard liep rustig over het pad, bleef voor de auto staan en liep zo dichtbij langs de auto weg terug het struikgewas in. Ik had zolang gedroomd en gehoopt op dit moment mijn dag kon niet meer stuk. 2 uurtjes later zagen we in de verte een paar auto’s stil staan, we hadden er geen hoop in dat het iets bijzonders zou zijn, maar het klopt, je mag de moed niet verliezen. 5 leeuwen die onder een boom in het gras lagen niet zo ver van de auto’s. Ik kon wel wenen van geluk dat ik toch nog dit had kunnen meemaken. Ook hebben we nu meer neushoorns dan olifanten gespot wat ik heel raar vond. Dus ik kan zeggen dat ik de big five heb gezien in mijn periode in Zuid-Afrika.
Maar de dag voordien, zaterdag, was mijn favoriete dag van heel mijn periode in Zuid-Afrika. Ik ben namelijk naar het Ukutula park geweest. Dit is een big cats sanctuary en het geld van de bezoekers wordt gebruikt voor research en education. Een voorbeeld van hun project is, waarom is het tot nu toe niet mogelijk om in vitrofertilisatie te doen met leeuwen, en om de ziektes van leeuwen beter te bestuderen. Op het domein loopt er een dierenarts rond en is er ook een laboratorium waar de onderzoeken gebeuren. Ook houden ze een genenbank bij. In dit park kan je ook interactie hebben met leeuwen en een cheeta maar er zijn strikte regels en ze zijn heel erg begaan met het welzijn van de dieren. Zo mocht je maar per 2 bij de welpjes komen zodat ze geen stress zouden krijgen. Ook mocht je ze niet opnemen, knuffelen. De welpjes moesten zelf naar je toekomen was dit niet het geval dan liet ze je met rust. Ook wist de gids zoveel te vertellen over katachtigen, je ziet dat ze gepassioneerd is in haar job. De sanctuary werkt samen met de universiteit van Pretoria en nog universiteiten van andere landen. Ik heb daar een extreem leuke dag beleefd aangezien ik zot ben van katachtigen en ik heb zoveel bijgeleerd. En uiteindelijk gaat het geld naar iets goed en niet enkel voor toerisme.
Ook ben ik nog naar de wondercave geweest. Dit was een hele mooie grot om te zien maar jammer genoeg zijn de foto’s niet echt goed. Vorige week maandag was het mijn afscheidsfeestje in het labo. Dit was extreem moeilijk. Iedereen is zo lief, ik heb een sjaal met giraffen, oorbellen in de vorm van SA gekregen en een supergrote kaart met veel namen en persoonlijke tekstjes voor me. Ook heb ik een klein melktaart gekregen van de jongen die dit zo goed kan maken. Het ontroerde mij zo dat ik zo geliefd was. Ook waren er nog veel andere zoetigheden zoals cake en pannenkoeken. Na ons vol te eten was het tijd voor foto’s :). Daarna kwam het moment de deur van het labo dicht te trekken. Het moeilijkste afscheid was van doctor German wat ik niet verwacht had. Soms kon ik hem in de haren vliegen maar hij stond ook altijd voor me klaar als er iets was. Dinsdagavond was het dan het afscheidsetentje met de studenten van Tuksdorp. Deze avond was zeer gezellig, ik mis ze al!
